Με την Τούφα συγκατοικούμε εδώ και 5 χρόνια (το πρώτο δάκρυ έρχεται με τη συνειδητοποίηση του χρόνου). Μία φίλη κατάφερε, με μεγάλο κόπο και υπομονή, να τη βγάλει κάτω από ένα αμάξι οταν ήταν κάτι λιγότερο από 2 μηνών. Επειδή όμως η ίδια είχε φτάσει το maximum των κατοικιδίων που άντεχε το σπίτι της, μας σύστησε και μετά από 2 μέρες η Τούφα μετακόμισε σπίτι μου!
Το όνομα της προέκυψε από τη περιπέτεια που είχαμε τους πρώτους μήνες, οταν ανακαλύψαμε οτι έχει μύκητες και χάνει το τρίχωμα της με αποτέλεσμα να μείνει κάποια στιγμή μόνο με μεμονωμένες τούφες πάνω της. Εκεί ήρθε και το πρώτο μάθημα αυτής της συνύπαρξης, όταν η γιατρός μού υπέδειξε τη δόση από ένα χάπι: “Ανοίγεις αυτο το χάπι κι απο μέσα βγαίνουν 100 μικρά μπιλάκια (όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας) από τα οποία πρέπει κάθε μέρα να μετράς και να της δίνεις μόνο 15.” Υπομονή λοιπόν. Κάθε ζωντανό πλάσμα χρειάζεται να του αφιερώσεις χρόνο και αγάπη για να μπορέσει να πάρει δύναμη και να ανταπεξέλθει σε αυτό τον κόσμο.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της στο σπίτι, διεκδίκησε ένα χώρο πάνω στο γραφείο μου. Αφού περνάω εκεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας, με βρήκε απόλυτα σύμφωνη ακόμα και τώρα που ο χώρος αυτός έχει δεκαπλασιαστεί! Ανά τακτά χρονικά διαστήματα όμως θα διακόψει τον ύπνο ή το χουζούρι της, για να έρθει να κάτσει πάνω στο πληκτρολόγιο ή να μου τριφτεί για να μου υπενθυμίσει να κάνω διάλειμμα. Όσο σημαντική ή πιεστική κι αν είναι η δουλειά, υπάρχει πάντα χρόνος για λίγα χάδια και γουργουρητά. Τραβάτε με κι ας κλαίω.
Άλλες φορές, τώρα που έχει ανοίξει κι ο καιρός, σηκώνεται επιδεικτικά από το γραφείο και αρχίζει να κυλιέται και να τεντώνεται στο μπαλκόνι, στα σημεία που τα πιάνει ο ήλιος, ενώ ταυτόχρονα μου “φωνάζει” να πάω κι εγώ. “Λίγη φωτοσύνθεση είναι απαραίτητη καλέ μου human”, φαίνεται να λέει, κι εγώ υπακούω όπως μου υποδεικνύει.
Να επικοινωνείς τις ανάγκες και τα θέλω σου! Η τετράποδη συγκάτοικός μας, εκτός των άλλων είναι και πολύ ομιλητική. Όταν θέλει χάδια, όταν με ξυπνάει το πρωί γιατί πλήττει, όταν έχω καθυστερήσει να της καθαρίσω την άμμο, ή ακόμα κι όταν τη ρωτάω κάτι πολύ βαθυστόχαστο, πάντα έχει μια άποψη να δώσει αλλάζοντας τον τόνο της φωνής της ωστε να είναι σίγουρη ότι θα καταλάβω τί λέει. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως είναι και πολύ καλή ακροάτρια.
Nα εκτιμάς τη συντροφικότητα, χωρίς όμως να ξεχνάς να παίρνεις χώρο και χρόνο για τον εαυτό σου. Ένα λιγότερο γνωστό fact για τις γάτες είναι πως παρά την ανεξαρτησία τους, είναι πλάσματα της ρουτίνας. Εκτιμούν πολύ ένα πρόγραμμα και μία καθημερινότητα τόσο για να το ακολουθούν όσο και για να μπορούν να το σπάσουν από επιλογή. Όταν το βράδυ κλείνουν τα φώτα του σπιτιού και κλειδώνει η πόρτα, η Τούφα τρέχει στο κρεβάτι μου, όπου θα κάτσει για χάδια κανα δεκάλεπτο και μετά θα πάρει το χώρο της είτε σε κάποια άκρη του κρεβατιού, είτε στο δικό της.
Να πράττεις όπως νιώθεις και να μην υποκύπτεις σε οτιδήποτε περιμένει ο κόσμος απο εσένα. Τη βλέπεις να είναι τόσο ακραία χνουδοφουντωτή που θέλεις να τη ζουμπήξεις γλυκά κι απεριόριστα. Όμως η ίδια έχει αποφασίσει πως δε θα υποκύψει εφόσον δε θέλει (ποτέ δηλαδή), αφήνοντας όλους τους φιλοξενούμενους να ξεροσταλιάζουν απλά κοιτάζοντας την. You can look but you can’t touch! Εαν ωστόσο αποφασίσει κάποια στιγμή πως θέλει να κοιμηθεί πάνω στα πόδια σου, θα έρθει με ένα σάλτο και χωρίς δεύτερη ερώτηση και θα μείνει εκεί μέχρι να μουδιάσει και το τελευταίο σου δαχτυλάκι.
Να περιποιείσαι τον εαυτό σου. Ηρεμία, υπομονή, επιμονή και αξιοζήλευτη ευλυγισία. Αυτά σκέφτεται όποιος χαζεύει μια γάτα που “μπανιαρίζεται”. Αργά αλλά σταθερά θα αφιερώσει στον εαυτό της και στο υπέροχο τρίχωμα της, τη φροντίδα που του αξίζει! Ακόμα κι αν κάτι της αποσπάσει την προσοχή και μείνει για κάποια ώρα ακίνητη σε καθόλου βολική στάση, θα επανέλθει μέχρι να το ολοκληρώσει. Και βέβαια δεν υπάρχει τίποτα πιο σατανικό από το να χαϊδέψεις ή έστω αγγίξεις μια γάτα που μόλις καθαρίστηκε…
Μην ξεχνάς να δείχνεις την ευγνωμοσύνη και την αγάπη σου! Μέσα στην ταχύτητα της καθημερινότητάς μας, καταλήγουμε να θεωρούμε δεδομένες κάποιες σχέσεις και συναισθήματα, γεγονός που με τον καιρό δημιουργεί μία ανασφάλεια στους γύρω μας αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Η Τούφα, όσο ντίβα κι αν το παίζει, όταν γυρίσω σπίτι θα τρέξει να με χαιρετίσει με μια επιτηδευμένη τούμπα, κι εγώ θα της ανταποδώσω με λίγα χάδια στην κοιλιά. Έτσι ξέρουμε και οι δύο πόσο έλειψε η μία στην άλλη – μια ιεροτελεστία που έχουμε απ’ όταν ήταν μικρή.
Τέλος, μη σταματάς να παρατηρείς, να εξερευνείς, να προσπαθείς και να μαθαίνεις. Σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα, ή αν θα τα καταφέρεις, αλλά το να ξεπεράσεις τους φόβους και τις ανασφάλειες σου. Όσο περισσότερο παρατηρούμε τα ζώα γύρω μας, τόσο περισσότερο μπορούμε να μάθουμε να ζούμε καλύτερα και πιο ποιοτικά. Να γελάμε, να απολαμβάνουμε κάθε μας λεπτό, να ξεκουραζόμαστε, να μην έχουμε ενοχές για το χρόνο που αφιερώνουμε στον εαυτό μας ή και στο απόλυ το τίποτα. Να αγαπάμε χωρίς να μα ενδιαφέρει το αντάλλαγμα, να προσέχουμε τον εαυτό μας και να μην επιτρέπουμε σε κανένα να μας καθορίζει. Και να ξέρετε πως εάν κάποια στιγμή σε αυτό τον πλανήτη, κυριαρχήσει ένα άλλο είδος, αυτό θα ειναι οι γάτες. Οπότε θα σας πρότεινα να φτιάξετε τις σχέσεις σας μαζί τους μέχρι τότε.
